ΠΟΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ;

   Τ.Φ

Οι ξένοι τοκογλύφοι, τους οποίους εκπροσωπεί η τρόικα των γκαουλάιτερ, σε αγαστή σύμπνοια με τους κλεπτοκράτες που παριστάνουν τους «καπιταλιστές» στη χώρα μας και με τυφλό όργανο την αδίστακτη κοινοβουλευτική χούντα που παριστάνει την «κυβέρνηση», εισάγουν, με καταιγιστικούς ρυθμούς, μέτρα που αλλάζουν ριζικά τον κοινωνικο οικονομικό χάρτη της χώρας προς όφελος των ξένων και ντόπιων ελίτ που δημιούργησαν την κρίση.

Τα εξοντωτικά αυτά μέτρα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, που θεσμοθετούνται χωρίς την παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση, με τη βοήθεια των άβουλων δωσίλογων που παριστάνουν τους «βουλευτές», έχουν ένα και μοναδικό απώτερο στόχο: την ελαχιστοποίηση των ζημιών των ελίτ από τη χρεοκοπία, που σήμερα είναι θέμα χρόνου -παρά τα χονδροειδή ψέματα της «κυβέρνησης» ότι τα κτηνώδη μέτρα τους θα την αποτρέψουν-, και την παράλληλη μεγιστοποίηση των ωφελημάτων τους από αυτή.

Το πρόβλημα, επομένως, των ξένων και ντόπιων ελίτ είναι πώς θα αναβάλουν την αναπόφευκτη πια χρεοκοπία (2/3 των ανεξάρτητων διεθνών οικονομολόγων και, φυσικά, οι αγορές αυτό πιστεύουν1) μέχρι να οργανώσουν μια απόλυτα ελεγχόμενη από αυτούς χρεοκοπία, που θα ελαχιστοποιούσε τις ζημιές τους και θα μεγιστοποιούσε τα οφέλη τους, σε βάρος πάντα των λαϊκών στρωμάτων.

Οι πιθανές ζημιές τους προέρχονται βασικά από το αναπόφευκτο «κούρεμα», που το υπολογίζουν τουλάχιστον στο 50% της αξίας των τίτλων τους. Τα πιθανά οφέλη τους είναι τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα και είναι πολλαπλάσια των ζημιών.

Βραχυπρόθεσμα, μας εξαναγκάζουν να ξεπουλήσουμε στις σημερινές εξευτελιστικές (λόγω της κρίσης) τιμές ολόκληρο τον κοινωνικό μας πλούτο, πράγμα που σημαίνει ότι μόνο από τα κέρδη που θα αποκομίσουν, αν μετάσχουν στη λεία αυτή, θα καλύψουν πολλές φορές τη χασούρα από το «κούρεμα». Μακροπρόθεσμα, παρά το κούρεμα, δεν θα πάψουμε να έχουμε ανάγκη νέων δανείων από τους ίδιους τοκογλύφους στο μέλλον, αν παραμείνουμε στην Ε.Ε. και στην ΟΝΕ - δομές που μας οδήγησαν στην αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, η οποία είναι η απώτερη αιτία της σημερινής κρίσης.2

Ακόμα χειρότερα, μετά την ελεγχόμενη από αυτούς χρεοκοπία, η συνέχιση της παραμονής μας στην Ε.Ε. (έστω και αν φύγουμε από το ευρώ) σημαίνει ότι οι θεσμοί της άκρατης ελαστικοποίησης της εργασίας, οι μαζικές απολύσεις, οι χαμηλότεροι μισθοί και συντάξεις, η καρτελοποίηση των τ. ελεύθερων επαγγελμάτων και η τελική ιδιωτικοποίηση της υγείας και της παιδείας (που τώρα «μπαίνει από την πίσω πόρτα») θα είναι πια μόνιμες καταστάσεις, εφ' όσον οι καταστροφικές συνθήκες Μάαστριχτ κ.λπ. θα εξακολουθούσαν να ισχύουν.

Υπάρχει διέξοδος από αυτό το ζοφερό μέλλον; Ναι, αλλά καμία διέξοδος από την καταστροφική κρίση (που είναι ανύπαρκτη για τον θρασύτατο Γκεμπελίσκο που παριστάνει τον «υπουργό» Οικονομικών!) δεν είναι δυνατή χωρίς την επανάκτηση ενός ελάχιστου βαθμού οικονομικής κυριαρχίας. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι πρέπει να αμφισβητήσουμε όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα και κατ' αρχήν τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ, που συνεπάγεται μηδαμινό έλεγχο στη νομισματική πολιτική μας (αφού δεν ελέγχουμε ούτε το νόμισμά μας) και οριακό έλεγχο στη δημοσιονομική.

Η έξοδος από την Ε.Ε. δεν σημαίνει ούτε τοπικισμό ούτε απομονωτισμό, όπως αποπροσανατολιστικά υποστηρίζει η εκφυλισμένη «Αριστερά», που τώρα συμμετέχει και στα εγκλήματα της «διεθνούς κοινότητας», όπως στη Λιβύη.

Σημαίνει τη δυνατότητα οικοδόμησης μιας νέας διεθνούς κοινότητας αλληλεγγύης, που θα θεμελιώνεται στις αυτοδύναμες (όχι αυτάρκεις) οικονομίες, οι οποίες θα αυτοδιευθύνονται, και όχι στις σημερινές οικονομίες της αγοράς, που έχουν οδηγήσει τον κόσμο σε μια πρωτόγνωρη παγκόσμια κρίση (οικονομική, οικολογική, κοινωνική, αλλά και αξιών).

Φυσικά και υπάρχουν τρόποι3 να γίνουν όλα αυτά, χωρίς τις «καταστροφές» που επισείουν τα παπαγαλάκια της Ε.Ε. για τους μισθούς, τις συντάξεις κ.λπ., αλλά και με τη δημιουργία των προϋποθέσεων για μια αυτοδύναμη οικονομία στο μέλλον, που θα αποτρέψει τη λατινοαμερικανοποίηση της χώρας.

Για όλα αυτά απαιτούνται, εκτός από την άμεση μονομερή έξοδο από την Ε.Ε. και την ευρωζώνη (που οι δωσίλογοι παρουσιάζουν σαν «μπαμπούλα»!), η ακύρωση των νόμων με βάση τα Μνημόνια και η συνακόλουθη στάση πληρωμών και διαγραφή ολόκληρου του χρέους, οι αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι των αγορών κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων (μέχρις ότου η κοινωνία αποφασίσει στο μέλλον τι μορφή θα πάρει η οικονομική οργάνωσή της), η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και, προπαντός, η δημιουργία ενός νέου παραγωγικού και καταναλωτικού προτύπου που θα στηρίζεται βασικά στους δικούς μας παραγωγικούς πόρους, οι οποίοι θα οργανώνονται γύρω από συλλογικά ελεγχόμενες επιχειρήσεις. Η αυτοδύναμη αυτή οικονομία θα έκανε δυνατή και τη δημιουργία ενός πραγματικού κοινωνικού κράτους.

Το κρίσιμο ερώτημα που παραμένει είναι ποιο το πολιτικό και κοινωνικό υποκείμενο που θα μπορούσε σήμερα να ξεκινήσει στην Ελλάδα έναν αγώνα με παρόμοιους στόχους